ဗုဒၶက -
“အထေခါ ပရိေမာေဏသု စကၠ၀ါေဠသု တီသုဘေ၀သု အမရဏဓေမၼာနာမ နတိၳ၊
တဗာၻေ၀ေန၀ ဌာတံုသမေတၳာ ဧကသခၤါေရာပိ သႆေတာနမ နတိၳ”
အထေခါ စင္စစ္ေသာ္ကား
ပရိေမာေဏသု အတုိင္းအရွည္ မရွိကုန္ေသာ
စကၠ၀ါေဠသု စၾကာ၀ဠာတို႔၌
တီသုဘေ၀သု ဘ၀သံုးပါးတို႔၌
အမရဏဓေမၼာနာမ မေသေသာတရားမည္သည္ကား
နတိၳ၊ မရွိ။
တဗာၻေ၀ေန၀ ထုိၿမင္ရေသာ သူ႔သေဘာၿဖင့္ပင္လ်င္
ဌာတံု အၿမဲတည္ေစၿခင္းငွာ
သမေတၳာ စြမ္းႏိုင္ေသာ
ဧကသခၤါေရာပိ တစ္ပါးေသာ သခၤရတရားမွ်လည္း
သႆေတာနမ ခုိင္ၿမဲေသာသေဘာမည္သည္
နတိၳ မရွိ။
သူ႔သေဘာႏွင့္ သူ မပ်က္မစီးအၿမဲတည္ေနတဲ့ သခၤရတရားဆိုတာဘာလဲ။ တစ္ခုမွ မရွိပါဘူး။
“သေဗၺသခၤါရာဘိဇၨနဓမၼာ – သခၤါရတရားအားလံုး
ပ်က္စီးရတဲ့သေဘာရွိတယ္။ ဒီေသဆံုးပ်က္စီးရတာကလည္း မိမိတစ္ဦးတည္းၾကံဳရတာ
မဟုတ္ဘူး။ သတၱ၀ါမွန္သမွ် ၾကံဳေနရတာပါပဲ” ဟု ဗုဒၶက ေဟာၾကားခဲ့ေလသည္။
ပထမအဂၤပူသာသနာပိုင္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး”ပုခက္ႏွင့္ေ၀းသမွ်
မေ၀းလွ သုသာန္၊
ေၿပးမရ ဆုတ္ခံတယ္၊
လုပ္ၾကံလို႔လြတ္ပဲ၊
ပဋိစၥသမုပၸန္ကို၊
သမၺဳဒၶံေဟာၿမြက္ကပဲ၊ ဇာတိဟုရွိပါလွ်င္၊ စုတိမွာမလဲႊ၊
ပုဒိအာတုမရဲေသာ္မွ၊ အမႈတဲြပါ၀င္၊
မယ္မာယာတစ္သာကီတြင္မွ၊ သူ႔ဇာတိစခဲ့သည္ပင္၊
အသီတိရွစ္ဆယ္၀င္ေသာ္၊
ေခတ္နယ္တြင္ဇာတ္သိမ္းလို႔၊
ခ်ဳပ္ၿငိမ္းတဲ့ၿပည္မလႅာ၊ စုတိႏွင့္သာ၊
တုိ႔မ်ားၿဖင့္ မေသပါၿပီ၊
ေကတထာရွိဘူးဗ်ေလး။”
“လူသားမွန္သမွ် ပုခက္ႏွင့္ေ၀းၿပီး အသက္ၾကီးလာသည္ႏွင့္အမွ်
သုႆာန္ႏွင့္ကား နီးသထက္နီးလာခဲ့ရေလၿပီ။ ေသၿခင္းတရားကို
မည္သည့္စစ္တပ္ႏွင့္စုၿပီး ခံေသာ္လည္း လြတ္ဖို႔ရာမရွိပါေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း
ရွင္ေတာ္ဗုဒၶက ပဋိစၥသမုပၸါဒ္တြင္ ဇာတိဟူေသာ ပဋိသေႏၶေနၿခင္း ၉ၿဖစ္ၿခင္း)
ရွိခဲ့လွ်င္ စုတိဟူေသာ ေသၿခင္း (ပ်က္ၿခင္း) ၿဖစ္ရမည္မွာမလဲြဟု ေဟာခဲ့ၿခင္း
ၿဖစ္ေပသည္။
သာမန္ပုထုဇဥ္၊ အရိယာ၊ ပေစၥကဗုဒၶါတို႔ကို အသာထား၍ ပုေဗၺနိ၀ါႆာႏုႆတိဉာဏ္၊
ဒိဗၺစကၡဳဉာဏ္၊ အာသ၀ကၡယဉာဏ္ ပိုင္ရွင္ၿဖစ္ေတာ္မူေသာ သဗၺညဳတဉာဏ္ရွင္
ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ၿမတ္ၾကီးေသာ္မွ မယ္မာယာ၏၀မ္းတြင္ ဇာတိႏွင့္စခဲ့ရသၿဖင့္
မလႅာမင္းတို႔၏ ဥယ်ာဥ္တြင္ သက္ေတာ္ရွစ္ဆယ္၌ စုတိၿဖင့္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းခဲ့ရေလၿပီ။
သုိ႔အတြက္ တို႔မ်ားတစ္ေတြမွာၿဖင့္ မေသဘူးရယ္လို႔ ဘယ္လိုက်မ္းမွာမွ
ရွိလိမ့္မည္ မဟုတ္ဟု ဆိုလိုေပသည္။”
သတၱ၀ါတစ္ခုရယ္လို႔ၿဖစ္လာခဲ့ရင္ ငယ္သည္၊ ၾကီးသည္မဟူ
မိုးထိေအာင္ၿမင့္မားၿပီး အရပ္ေလးမ်က္ႏွာ အၿပည့္ရွိေနသည့္
ေက်ာက္ေတာင္ၾကီးေလးလံုး၏အၾကိတ္အေခ်ကို ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ခံေနၾကရေပသည္။ ၎ေက်ာက္ေတာင္ေလးလံုးကား
- ဇာတိဟူေသာ ပဋိသေႏၶေနၿခင္း ေက်ာက္ေတာင္၊
- ဇရာဟူေသာ အုိၿခင္းေက်ာက္ေတာင္၊
- ဗ်ာဓိဟူေသာ နာၿခင္းေက်ာက္ေတာင္၊
- မရဏ ဟူေသာ ေသၿခင္းေက်ာက္ေတာင္။
ဇာတိဟူေသာ ေက်ာက္ေတာင္ကေတာ့ ၾကိတ္ေခ်လို႔ၿပီးသြားခဲ့ၿပီ။
ဇာရာဟူေသာ ေက်ာက္ေတာင္ကေတာ့ ေန႔စဥ္ၾကိတ္ေခ်လ်က္ပင္။
ဗ်ာဓိႏွင့္ မရဏေက်ာက္ေတာင္တို႔ကေတာ့ ၾကိတ္ေခ်ရန္ အသင့္ေစာင့္လ်က္ေနၾကေလၿပီ။
ရာထူး၊ အာဏာ၊ ပါ၀ါ၊ ဥစၥာ မည္မွ်ၾကီးမားမ်ားၿပားေစကာမူ ဇာတိ၊ ဇရာ၊
ဗ်ာဓိ၊ မရဏ ဟူေသာ ေက်ာက္ေတာင္တို႔၏ၾကိတ္ေခ်ၿခင္းေဘးမွကား
မည္သူမွတားဆီးၿခင္းငွာ မစြမ္းႏိုင္ပင္။
ပ်ိဳေသာ၊ လတ္ေသာ၊ ၾကီးေသာ မခဲြၿခား၊ မရဏဟူေသာ ေက်ာက္ေတာင္ကား အခြင့္သင့္လွ်င္သင့္သလို ၾကိတ္ေခ်မည္သာၿဖစ္ေပသည္။
လူမေသဘူးေသာ ေနရာ မရွိ
ဗုဒၶလက္ထက္က ရာဇာၿဂိဳဟ္ၿမိဳ႕ ဥပသာလက အမည္ရွိတဲ့ ပုဏၰားတစ္ေယာက္ဟာ
သူေသရင္ လူေတြမၿမွဳပ္ဘူးတဲ့ ေနရာမွာ ၿမွဳပ္ပါလို႔ သူ႔သားကိုမွာသတဲ့။
သားကလည္း အေဖ လူေသမၿမွဳပ္ဘူးတဲ့ေနရာဆိုတာ အင္မတန္ရွားလွပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္
အေဖကိုယ္တိုင္ရွာေဖြၿပထားခဲ့ပါလို႔ ေၿပာေလသည္။ ဒါနဲ႔ ပုဏၰားၾကီးဟာ
၀ိဇၥ်ကုဋ္ေတာင္ေပၚတက္ၿပိးေတာင္ေစာင္းေလးတစ္ေနရာကို သေဘာက်ၿပီး ဒီေနရာေလးမွာ
ဘယ္လူေသမွမၿမွဳပ္ဘူးေလာက္ေသးဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ငါ့ကို ဒီမွာပဲ ၿမွဳပ္ပါလို႔
သားကို ေၿပာၿပီး ေတာင္ေအာက္ကိုဆင္းလာသည္။
ထိုအခါ ဗုဒၶက ဂါထာတစ္ထာေၿပာလုိက္တာနဲ႔ ပုဏၰားၾကီးဟာ ေသာတာပန္ၿဖစ္မယ္လို႔ ၿမင္ေတာ္မူတဲ့အတြက္ ၾကြလာေတာ္မူၿခင္းၿဖစ္ေပသည္။
ဗုဒၶ – ဥပသာလက ၀ိဇၥ်ကုဋ္ေတာင္ေပၚကို အဘယ္ေၾကာင့္တက္လာရသနည္း။
ပုဏၰား – မွန္ပါ။ လူေသမၿမွဳပ္ဘူးတဲ့ေနရာကိုရွာဖို႔အတြက္ တက္ေရာက္ရၿခင္း ၿဖစ္ပါတယ္။
ဗုဒၶ – ဒါဆိုရင္ ေတြခဲ့ရဲ႕လား။
ပုဏၰား – မွန္ပါ.။ ေတြ႕ခဲ့ပါတယ္။
ဗုဒၶ – ဒါဆိုရင္ အဲ့ဒီေနရာကို ငါဘုရားကို လိုက္ၿပပါ။
ဥပသာလက ေရြးထားတဲ့ေနရာကို ညႊန္ၿပလိုက္ေသာအခါ ဗုဒၶက -
ဥပသာလကနာမာနိ၊
သဟႆာနိစတုဒၵသ၊
အသၼိ ဲပေဒေသဒၯုာနိ
နတၳိေလာေကအနာမတံ။
အဓိပၸါယ္ကား – သင္ အခု ညႊန္ၿပေသာေနရာမွာ
ဥပသာလကအေလာင္းေကာင္ေပါင္း တစ္ေသာင္းေလးေထာင္တို႔သည္ ၿမွဳပ္ႏွံရၿပီးၿပီ။
ဒီကမာၻၾကီးေနရာအႏွံ႕မွာ လူေသေကာင္ပုပ္ မၿမွဳပ္ဘူးေသာေနရာသည္
တစ္ေနရာမွမရွိဘူး။ လို႔ေဟာေတာ္မူၾကီး ပုဏၰားၾကီးသည္လည္း ဒိ႒ိ၊ ၀ိစိကိစာၦၿပဳတ္ၿပီး ေသာတာပန္တည္သြားခဲ့ေလသည္။
ဗုဒၶက –
“မရဏေကာဥတၱရိ ဒုကၡံနာမ နတၱိ”
ေသရၿခင္းထက္ ပိုလြန္ေသာ ဆင္းရဲမည္သည္မရွိ။
“ဇီ၀ိတံ ဗ်ာဓိ ကာေလာစ၊ ေဒဟနိေကၡပနံ ဂတိ” – ပုထုဇဥ္တို႔ မသိႏိုင္ေသာ အရာငါးမ်ိဳး
ဇီ၀ိတံ ဘယ္အသက္အရြယ္မွာ ေသမည္ဟု မသိႏိုင္၊
ဗ်ာဓိ ဘယ္အနာေရာဂါႏွင့္ ေသမည္ဟု မသိႏိုင္၊
ကာေလ နံနက္၊ ေန႔လည္၊ ည ဘယ္ကာလမွာ ေသမည္ဟု မသိႏိုင္၊
ေဒဟနိေကၡပန ဘယ္သခၤ်ိဳင္းမွာ ခ်မည္ဟု မသိႏုိင္၊
ဂတ ငရဲ၊ တိရစာၦန္၊ ၿပိတၱာ၊ လူ၊ နတ္၊ ဘယ္ဘံုေရာက္မည္ဟု မသိႏိုင္။
“ကြင္းေသာလက္ မဆန္႔ခင္၊ ဆန္႔ေသာလက္ မေကြးခင္မွာ ေသၿခင္းတရား” သည္ ရုတ္တရက္ ဆိုက္ေရာက္လာႏိုင္သည္ ဟူ၍ ၎၊
“မရဏံ ေမ ဓု၀ံ၊ ဇီ၀ိတံ ေမ အဓု၀ံ၊” ( “ငါ့အား ေသၿခင္းတရားသည္ အၿမဲရွိ၏။ ငါ့အား အသက္ရွင္ၿခင္းသည္ အၿမဲမရွိ။” ) ဟူ၍ ေဟာၾကားခဲ့ေပသည္။
“ကြင္းေသာလက္ မဆန္႔ခင္၊ ဆန္႔ေသာလက္ မေကြးခင္မွာ ေသၿခင္းတရား”
ေရာက္လာႏိုင္တယ္လို႔ ဗုဒၶ ေဟာၾကားတာက ေသၿခင္းေလးမ်ိဳးကို ရည္ရြယ္ၿပီး
ေဟာထားၿခင္း ၿဖစ္ပါတယ္။
ေသၿခင္း (၄) မ်ိဳး က -
၁) အာယုကၡယ = သက္တမ္းကုန္လို႔လည္း ေသႏိုင္တယ္။
၂) ကမၼကၡယ = ကုသိုလ္ကံ ကုန္လို႔လည္း ေသႏိုင္တယ္။
၃) ဥဘယကၡယ = အသက္ကံႏွစ္ပါးလံုး ကုန္လို႔လည္း ေသႏိုင္တယ္။
၄) ဥပေစၦဒက = သူတစ္ပါးက သတ္ၿဖတ္ၿခင္း၊ ကားတုိက္ၿခင္း၊ ေရနစ္ၿခင္းစေသာ ကပ္ၿပီးၿဖစ္တတ္တဲ့ အကုသိုလ္ကံေၾကာင့္လည္း ေသႏိုင္တယ္။
သန္းၿပိတၱာၿဖစ္ရေသာ ရဟန္း
ဗုဒၶလက္ထက္က တိႆအမည္ရွိ မေထရ္ၾကီးတစ္ပါးသည္ တူမလွဴထားေသာ သကၤန္းမွာ
အလြန္ေကာင္းသၿဖင့္ သတၱာထဲထည့္ၿပီးသိမ္းထားေလသည္။ ထုိညမွာပင္ ေလနာေရာဂါၿဖင့္
ပ်ံလြန္ေတာ္မူေလသည္။ သကၤန္းကိုစဲြေသာေၾကာင့္ ထိုသကၤန္းမွာပင္
သန္းၿပိတၱာၿဖစ္ေနေလသည္။ အေၾကာင္းရင္းကား -
ဥစၥာစုကို မဆိုထားလြတ္၊ ကိုယ္၀တ္ၿခံဳႏြမ္း
ပုဆိုးႏြမ္းက၊ ေလာဘဤဟိတ္၊ ငဲ့သည့္စိတ္ေၾကာင့္
ဘုတ္ၿပိတ္သန္းၿပ၊ ၿဖစ္ကုန္ၾက၏။
ထိုသကၤန္းကို ရဟန္းမ်ားအား ၿပန္ေ၀ငွာေနခ်ိန္တြင္ သန္းၿပိတၱာၾကီးက
ငါ့သကၤန္းကို မယူၾကနဲ႔၊ ငါ့သကၤန္းကို မယူၾကနဲ႔၊ ဟု ေအာ္ရာ
ဘုရားရွင္ၾကားသိေတာ္မူေတာ္ေၾကာင့္ သကၤန္းကိုလွဴရန္ ခုနစ္ရက္ဆိုင္းငံထားၿပီး
ခုႏွစ္ရက္ေက်ာ္မွ မွ်ေ၀ရန္ တားၿမစ္ေတာ္မူေလသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္
သန္းၿပိတၱာၾကီးအေနၿဖင့္ အလွဴခံရဟန္းအေပၚ အာဃာတရန္ၿငိဳးဖဲြ႕လိုက္လွ်င္
အၿပစ္ၾကီးေလးၿပီး သန္းၿပိတၱာဘ၀တြင္ ၾကာၿမင့္ေနမွာ စိုးေသာေၾကာင့္ ၿဖစ္သည္။
(၇)ရက္ ၿပည့္ေသာအခါ ရဟန္းမွာလည္း သန္းၿပိတၱာဘ၀မွ လြတ္ေၿမာက္သြားေလသည္။
“အတၱာဟိ အတၱေနာ နာေထာ” – မိမိကုိယ္သာလွ်င္ မိမိကိုးကြယ္အားထားရာဟူေသာ ေဒသနာေတာ္၏ တိက်မွန္ကန္မႈကို အသက္ရွင္ေနထိုင္စဥ္ကထက္
ေသခါနီး အခ်ိန္တြင္ ပို၍ သိလာႏိုင္သည္။
မန္လည္ဆရာေတာ္ၾကီး
”မဃေဒ၀” တြင္ -
“ေရေဘးမီးေဘး၊ ၿပည္ပ်က္ေဘးကား၊
ဆယ္ေရးတစ္ေရး၊ ကယ္ႏိုင္ေသး၏။
အိုေဘးနာေဘး ေသၿခင္းေဘး ဟု၊
ဤေဘးသံုးပါး၊ လြန္ၾကီးမားက၊
သားႏွင့္အမိ၊ ၿဖစ္တံုဘိလည္း၊
မ်က္စိေအာက္တြင္၊ ရင္ခြင္တင္လွ်က္၊
သက္ပင္ေရးပိုင္၊ မကယ္ႏိုင္ဘူး၊
လက္မႈိင္ခ်ကာ၊ ေနရစြာရွင့္” ဟု စပ္ဆိုေတာ္မူခဲ့ပါသည္။
ေသၿခင္းတရားကို မၿပင္ဆင္ထားသူမွာ ေသေဘးႏွင့္ၾကံဳေတြ႔ရတဲ့အခါ
ေသၿခင္းတရားကို ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔ေသာ ေဒါသစိတ္ၿဖင့္ ေသရတတ္ပါသည္။
ေဒါသစိတ္ၿဖင့္သာ ေသခဲ့ပါက ငရဲသုိ႔ က်ေရာက္ေလသည္။
“ေသနည္းၿပင္ဆင္နည္း”
၁) မရဏႏုႆတိ ဘာ၀နာ (မိမိ၏ေသၿခင္းတရားကို အဖန္ဖန္အမွတ္ရၿခင္းဟု အဓိပါၸယ္ရပါသည္) ကို သတိရတိုင္းပြားပါ။
ပြားမ်ားနည္းမွာ -
- ငါသည္ ေသရေတာ့မည္။ အခ်ိန္ပိုင္းသာ လိုေတာ့သည္ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊
- ငါ့အား ေသၿခင္းတရားသည္ အၿမဲရွိ၏။ ငါ့အားအသက္ရွင္၍ ေနရၿခင္းသည္ အၿမဲမရွိဟူ၍ လည္းေကာင္း၊
- ငါသည္ တစ္ရက္ကုန္သည္ႏွင့္ ေသဖို႔ရာ တစ္ရက္နီးသြားပါေပါ့လား ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊
- အသုဘရုပ္အလုပ္မ်ားကို ၿမင္ေသာအခါ၌ ငါသည္ဤသူကဲ့သို႔ တစ္ေန႔တြင္ဧကန္မုခ်ေသဆံုးရမွာပါလား ဟူ၍လည္းေကာင္း၊
”မရဏံ ေမ ဓု၀ံ ၊ ဇီ၀ိတံ ေမ အဓု၀ံ။”
ေမ – ငါ့အား၊ မရဏံ – ေသရၿခင္း သေဘာသည္၊ ဓု၀ံ – အၿမဲရွိ၏၊ ဇီ၀ိတံ – အသက္ရွင္၍ ေနရၿခင္းသေဘာသည္၊ အဓု၀ံ – အၿမဲမရွိ။
”ငါ့အား ေသရၿခင္း သေဘာသည္ အၿမဲရွိ၏။
ငါ့အား အသက္ရွင္၍ ေနရၿခင္း သေဘာသည္ အၿမဲမရွိ။”
ပြားမ်ားၿခင္း၏ အက်ိဳးမ်ားမွာ -
- ေသၿခင္းတရားကို ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ရင္ဆိုင္ရဲၿခင္း၊
- ကုသုိလ္တရားကို ၿမန္ၿမန္ၿပဳလုပ္ၿဖစ္ၿခင္း၊
- အကုသုိလ္အလုပ္မ်ားကို ေရွာင္ရွားႏိုင္ၿခင္း
- နတ္ရြာသုဂတိကို အလြယ္တကူေရာက္ႏိုင္ၿခင္း တုိ႔ပင္တည္း။
၂) ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၏ ဆိုးက်ိဳးအၿပစ္မ်ားကို သိေအာင္ၾကိဳးစား၍ မိမိသႏာၱန္မွာ အၿဖစ္နည္းေအာင္ အားထုတ္ပါ။
၃) ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ ဘယ္အရာႏွင့္ေသမည္ကို
ဆံုးၿဖတ္ၿပီး ၾကိဳတင္ေလ့က်င့္ပါ။ ေသခါနီးအခ်ိန္တြင္ မိမိၿပဳလုပ္ထားေသာ
ကုသုိလ္မ်ားကို အာရံုၿပဳ ပြားမ်ားရန္သာ ၿဖစ္ေပသည္။
မ်က္ရည္မက်ေသာ ပုဏၰား
ဥရဂဇာတ္မွာ ဗာရာဏသီၿပည္ ၿဗဟၼဒတ္မင္း စိုးမိုးအုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ
ၿမိဳ႔တံခါးအနီးမွာ ပုဏၰားမိသားစု ေၿခာက္ေယာက္ – ပုဏၰာၾကီး၊ ပုဏၰားၾကီးမ၊
သား၊ ေခၽြးမ၊ သမီး ႏွင့္ ကၽြန္မေလးရယ္ ေနထိုင္ၾကတယ္။ ပုဏၰားၾကီးက
မရဏာႏုႆတိဘာ၀နာကို သူကုိယ္တိုင္လည္း ပြားမ်ားသလို မိသားစုအားလံုးကိုလည္း
ပြားမ်ားခိုင္းထားတယ္။
ဒီလိုႏွစ္ၾကာလာေတာ့ တစ္ေန႔မွာ -သားအဖႏွစ္ေယာက္ လယ္ထဲက
အမိႈက္စေတြကိုစုၿပီး မီးရႈိ႕ေတာ့ ထြက္လာတဲ့မီးခိုးေတြက ေတာင္ပို႔ထဲမွာေန
ေနတဲ့ ေၿမြေဟာက္ဆီကို ေလသင့္ေတာ့ ၀င္ကုန္တာေပါ့။ ေၿမြေဟာက္ကလည္း
ေဒါသၿဖစ္ၿပီး ငါ့ကိုမီးခိုးမြန္ေအာင္လုပ္တဲ့လူ ေသေပေတာ့ ဆိုၿပီး
ေတာင္ပို႔ကထြက္လာၿပီး ပုဏၰားၾကီးရဲ႕သားေၿခေထာက္ကိုေပါက္လိုက္တယ္။
အဆိပ္ၿပင္းတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ တံုးခနဲလဲၿပီး ခ်က္ခ်င္းေသသြားတယ္။
သားေသတာကို ၿမင္လိုက္တာနဲ႔ ပုဏၰားၾကီးက ေသၿခင္းတရားရွိတဲ့အရာဟာ ေသရတာပဲ။ ပ်က္စီးၿခင္းသေဘာတရားရွိတဲ့အရာဟာ ပ်က္စီးရတာပဲ။
“ငါ့အား ေသရၿခင္း သေဘာသည္ အၿမဲရွိ၏။
ငါ့အား အသက္ရွင္၍ ေနရၿခင္း သေဘာသည္ အၿမဲမရွိ။” လို႔ ပြားမ်ားရင္း
သားအေလာင္းကို သၿဂိဳဟ္ဖို႔ ထင္းရွာၿပီးခ်က္ခ်င္းၿပင္ဆင္တယ္။ တစ္ခ်က္မွ
မ်က္ႏွာမညွိဳးဘူး။ ၿပင္ဆင္ၿပီးတာနဲ႔ အိမ္ဘက္သြားမယ့္လူၾကံဳတစ္ေယာက္ကို
ပုဏၰားမၾကီးနဲ႔ မိသားစုအားလံုး ပန္းနံ႔သာလက္ဆဲြၿပီး လယ္ထဲကိုလိုက္လာၾကပါ။
ထမင္းကိုလည္း တစ္ေယာက္စာသာထုပ္ခ့ဲပါ လို႔ မွာလိုက္တယ္။
မွာစကားကိုၾကားတဲ့ ပုဏၰားမၾကီးက အခုမွာလိုက္သူဟာ ပုဏၰားၾကီးလား၊
သားၾကီးလား လို႔ေမးလိုက္ေတာ့ လူၾကံဳက ပုဏၰားၾကီးပါလို႔ေၿဖလိုက္ေတာ့
ပုဏၰားမၾကီးက ယေန႔ငါ့သားေတာ့ ဆံုးရွာၿပီး ဆိုၿပီး မိသားစုအားလံုးကို
အေၾကာင္းၾကားၿပီး မီးသၿဂိဳဟ္ဖို႔ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ လယ္ထဲေရာက္ေတာ့
အေလာင္းေဘးမွာ ၀ိုင္းထိုင္ၿပီး တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္စြာ
မရဏာႏုႆတိဘာ၀နာပြားမ်ားၿပီး မီးသၿဂိဳဟ္ၾကတယ္။
ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ေအာ္ဟစ္ငိုဖို႔ ေနေနသာသာမ်က္ရည္ေတာင္ မလည္ၾကပါဘူးတဲ့။
သူတို႔ရဲ႕ မရဏာႏုႆတိဘာ၀နာတန္ခိုးေၾကာင့္ သိၾကားမင္းေတာင္ မေနႏိုင္ဘဲ
တာ၀တိ ံသာကဆင္းလာၿပီး ခရီးသြားေယာင္ေဆာင္ကာ ပုဏၰားၾကီးကို စေမးတယ္။
“အသင္ပုဏၰားၾကီးတို႔ မိသားစု ဘာလုပ္ေနၾကတာပါလဲ။”
“လူေသအေလာင္းကို မီးသၿဂိဳလ္ေနတာပါ။”
“ကၽြႏု္ပ္ကေတာ့ လူေသမီးရႈိ႕တယ္လို႔ မထင္ဘူး။ သာေးကာင္တစ္ေကာင္ကို မီးရႈိ႕တယ္လို႔ပဲ ထင္တယ္။”
“မဟုတ္ပါဘူး ခရီးသြားၾကီး။ လူေသေကာင္ကို မီးရိႈ႕တာပါ။”
“လူေသဆိုရင္လည္း အဲဒီေသတဲ့သူဟာ သင္တို႔ရဲ႕ရန္သူၿဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။”
“ရန္သူ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြႏု္ပ္ရဲ႕သားၾကီးပါ။”
“သားဆုိရင္လည္း မုန္းစရာေကာင္းတဲ့ သားၿဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။”
“မဟုတ္ပါဘူး။ လိမၼာၿပီးခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ သားတစ္ေယာက္ပါ။”
“ဒါဆိုရင္ ဖခင္ၿဖစ္တဲ့သင္ဟာ ဘာၿဖစ္လို႔ မငုိတာလဲ။”
“မိတ္ေဆြ၊ ေၿမြဟာ အေရေဟာင္းကိုစြန္႔ၿပီး
လိုရာသြားသကဲ့သို႔ ကၽြႏု္ပ္သားသည္လည္း ဘ၀ေဟာင္းကိုစြန္႔၍
ဘ၀သစ္သုိ႔သြားခဲ့ေလၿပီ။ ရုပ္ကလာပ္သည္ ဘာမွ်အသံုးမက်ေတာ့ေပ။
ေသလြန္သြားသူအတြက္ ငိုေၾကြးလို႔ ကၽြႏု္ပ္အတြက္ ဘာအက်ိဳးရွိမွာလဲ။
ကၽြႏ္ုပ္တို႔က ငုိေၾကြးေနေသာ္လည္း ဘ၀တစ္ပါးေရာက္သြားသူက ဘာမွမသိေတာ့ေပ။
ဒါ့ေၾကာင့္ မငုိေၾကြးၿခင္း ၿဖစ္ပါတယ္ မိတ္ေဆြ။”
“အင္း ေတာ္ပါေပတယ္။ ေတာ္ပါေပတယ္။” ဟုေၿပာကာ ပုဏၰားမၾကီးကို လွည့္ေမးၿပန္ေလသည္။
“အစ္မၾကီးနဲ႔ ခုေသသြားသူဟာ ဘာေတာ္ပါသလဲ။”
“ကၽြန္မ၀မ္းမွာ ဆယ္လလြယ္ၿပီး ေမြးခဲ့ရတဲ့ သားအရင္းပါ။”
“သားအရင္းေသတာေတာင္ မ်က္ရည္တစ္စက္မက်တာ ဘယ္လိုေၾကာင့္ပါလဲ။”
“ခရီးသြားၾကီး ကၽြန္မသားဟာ ကၽြန္မက
မေခၚဘဲနဲ႔ ဒီဘ၀ကို ေရာက္လာတာပါ။ အခုလည္း ကၽြန္မက မႏွင္ဘဲ သူ႔ဟာသု
ဘ၀တစ္ပါးကို ၿပန္သြားခဲ့ပါၿပီ။ အဲဒီလို မေခၚဘဲနဲ႔လား။
မႏွင္ဘဲနဲ႔ၿပန္သြားသူတစ္ေယာက္အတြက္ ကၽြန္မငုိေနလို႔ ဘာမွအက်ိဳးမရွိပါဘူး” လို႔ေၿဖလိုက္ေတာ့ သိၾကားမင္းလည္း တအံ့တၾသၿဖစ္ၿပီး ေသသူရဲ႕ႏွမကို ေမးၿမန္းၿပန္တယ္။
“တူမ ေသသူနဲ႔ ဘာေတာ္ပါသလဲ။”
“ေမာင္ႏွမ ေတာ္ပါတယ္။”
“ဒါဆုိရင္ ကုိယ့္အစ္ကိုတစ္ေယာက္ေသတာ ဘာၿဖစ္လို႔ မငိုတာလဲ။”
“ဦးၾကီး . ေသသူအတြက္ ငိုေၾကြးၿပီး
မစားႏိုင္ မေသာက္ႏိုင္ၿဖစ္ရင္ ပိန္လွီၿပီး ေရာဂါရတာပဲ ရွိမွာေပါ့။
ေသသူအတြက္ေရာ ငိုသူအတြက္ေရာ ဘာမွအက်ိဳးမရွိပါဘူး။ ကၽြန္မနဲ႔စပ္ဆိုင္သမွ်
ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြက ကၽြန္မငိုေၾကြးတာၾကည့္ၿပီး စိတ္ဆင္းရဲတာပဲရိွမွာပါ။
ဒါ့ေၾကာင့္ မငိုေၾကြးၿခင္း ၿဖစ္ပါတယ္။“
သိၾကားမင္းက အံ့ၾသၿပီးရင္ အံ့ၾသၿပီး ေသသူရဲ႕မယားဘက္လွည့္ၿပီး -
“ဒီဘက္က တူမက ေသသူန႔ဲေရာ ဘာေတာ္ပါသလဲ။”
“ကၽြန္မကို လုပ္ကိုင္ေကၽြးေမြးေနတဲ့ခင္ပြန္းၿဖစ္ပါတယ္။”
“ကိုယ္ခင္ပြန္း လင္သားတစ္ေယာက္ေသတာေတာင္ ဘာေၾကာင့္ မငိုေၾကြးတာလဲ။”
“ေကာင္းကင္က လမင္းကိုယူေပးဖို႔ေၿပာၿပီး
ငုိေၾကြးတဲ့ကေလးရယ္။ ေသသူကို အာရံုၿပဳၿပီး ငုိေၾကြးတဲ့သူရယ္ဟာ အတူတူပါပဲ။
ဘာမွအက်ိဳးမရွိပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ မငိုေၾကြးၿခင္း ၿဖစ္ပါတယ္။”
“ဒီဘက္ကတူမက ေသသူနဲ႔ ဘာေတာ္ပါသလဲ။”
“ေသသူဟာ ကၽြန္မရဲ႕သခင္တစ္ေယာက္ၿဖစ္ပါတယ္။”
“သခင္တစ္ေယာက္ ေသတာကို ဘာေၾကာင့္ မငိုေၾကြးရတာလဲ။ အသင့္အေပၚမွာ ႏွိပ္စက္ကလူၿပဳခဲ့တဲ့သူ ၿဖစ္ေနလို႔မ်ားလား။”
“အမႈလုပ္ေတြအေပၚ ေမတၱာ
ကရုဏာနဲ႔ေစာင့္ေရွာက္သူတစ္ေယာက္ ၿဖစ္ပါတယ္။ မငုိေကၽြးရတာကေတာ့
အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာကဲြသြားတဲ့အုိးဟာ ဘယ္လိုမွအေကာင္းၿပန္မၿဖစ္ေတာ့သလို
ေသသူအတြက္ ငိုေကၽြးေနလို႔လည္း အသက္ၿပန္ရွင္ႏိုင္ေတာ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။
ဒါ့ေၾကာင့္ အပိုအလုပ္ၿဖစ္တဲ့ ငိုေၾကြးၿခင္းအလုပ္ကို မလုပ္တာၿဖစ္ပါတယ္။”
အဲဒီမွာ သိၾကားမင္းက “သာဓုသံုးၾကိမ္ေခၚၿပီး သင္တို႔ရထားတဲ့တရားကို
နားေထာင္ခ်င္လို႔ လာခဲ့ၿခင္းၿဖစ္ပါတယ္။ ငါဟာ နတ္တို႔ရဲ႕အရွင္ သိၾကားမင္းပါ။
သင္တို႔သားဟာလည္း နတ္ၿပည္ကိုေရာက္ေနခဲ့ပါၿပီ။ သင္တို႔လည္း ယေန႔ကစၿပီး
၀မ္းေရးအတြက္ ဘာမွ မပူၾကပါနဲ႔ေတာ့။ သင္တုိ႔မိသားစုအတြက္ တသက္စာရတနာမ်ားကို
ေပးခဲ့ပါ့မယ္။ အကိ်ဳးၾကီးလွတဲ့ မရဏႏုႆတိဘာ၀နာကို ဆက္လက္ပြားမ်ားၿပီး
ဒါနလည္းၿပဳၾကပါ၊ သီတင္းသီလလည္း ေဆာက္တည္ၾကပါ” လို႔မွာၾကာၿပီး နတ္ၿပည္ကို
ၿပန္သြားခဲ့ပါသည္။
အညႊန္း မိရိုးဖလာႏွင့္ တကယ့္ဗုဒၶဘာသာ၀င္၊ အေသၿမတ္ခ်င္ ေသနည္းသင္စာအုပ္ လူငယ္မ်ားအတြက္ ဂမီၻရ၀ိပႆနာ အတဲြ ၁ ႏွင့္ ၂ စာအုပ္။
Credit: http://mettayate.wordpress.com
